Reconstruction:Proto-Germanic/sprittōną
Proto-Germanic
Etymology
From Pre-Germanic *spritnéh₂-, a zero-grade iterative to *sprīþaną (“to break up”).[1]
Pronunciation
- IPA(key): /ˈsprit.tɔː.nɑ̃/
Verb
*sprittōną
- to disperse
Inflection
The original Germanic paradigm consisted of two stem variants, singular *spritt- against non-singular *sprid-.
| active voice | passive voice | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| present tense | indicative | subjunctive | imperative | indicative | subjunctive | |
| 1st singular | *sprittō | *sprittǭ | — | *sprittōi | ? | |
| 2nd singular | *sprittōsi | *sprittōs | *sprittō | *sprittōsai | *sprittōsau | |
| 3rd singular | *sprittōþi | *sprittō | *sprittōþau | *sprittōþai | *sprittōþau | |
| 1st dual | *sprittōs | *sprittōw | — | — | — | |
| 2nd dual | *sprittōþiz | *sprittōþiz | *sprittōþiz | — | — | |
| 1st plural | *sprittōmaz | *sprittōm | — | *sprittōnþai | *sprittōnþau | |
| 2nd plural | *sprittōþ | *sprittōþ | *sprittōþ | *sprittōnþai | *sprittōnþau | |
| 3rd plural | *sprittōnþi | *sprittōn | *sprittōnþau | *sprittōnþai | *sprittōnþau | |
| past tense | indicative | subjunctive | ||||
| 1st singular | *sprittōdǭ | *sprittōdēdį̄ | ||||
| 2nd singular | *sprittōdēz | *sprittōdēdīz | ||||
| 3rd singular | *sprittōdē | *sprittōdēdī | ||||
| 1st dual | *sprittōdēdū | *sprittōdēdīw | ||||
| 2nd dual | *sprittōdēdudiz | *sprittōdēdīdiz | ||||
| 1st plural | *sprittōdēdum | *sprittōdēdīm | ||||
| 2nd plural | *sprittōdēdud | *sprittōdēdīd | ||||
| 3rd plural | *sprittōdēdun | *sprittōdēdīn | ||||
| present | past | |||||
| participles | *sprittōndz | *sprittōdaz | ||||
Descendants
- Middle High German: sprützen
- German: spritzen
- Yiddish: שפּריצן (shpritsn)
- → English: spritz
- → Hebrew: הִשְׁפְּרִיץ (hishpríts)
- Norwegian: sprita
References
- ^ Kroonen, Guus (2013) “*sprit(t)ōn-”, in Etymological Dictionary of Proto-Germanic (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 11)[1], Leiden, Boston: Brill, →ISBN, page 470