Reconstruction:Proto-Germanic/wīgamann-
Proto-Germanic
Etymology
From *wīgą (“battle”) + *mann- (“man”).
Noun
*wīgamann- m[1]
Inflection
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | *wīgamann- | *wīgamanniz |
| vocative | *wīgamann | *wīgamanniz |
| accusative | *wīgamannų | *wīgamannunz |
| genitive | *wīgamanniz | *wīgamannǫ̂ |
| dative | *wīgamanni | *wīgamannumaz |
| instrumental | *wīgamannē | *wīgamannumiz |
Descendants
- Proto-West Germanic: *wīgamann
- Old Norse: vígmaðr
- Icelandic: vígmaður
References
- ^ Vladimir Orel (2003) “*wīgamannz”, in A Handbook of Germanic Etymology[1], Leiden, Boston: Brill, →ISBN, page 465