Telamonius
Latin
Etymology
From Τελαμώνιος (Telamṓnios).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [tɛ.ɫaˈmoː.ni.ʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [t̪e.laˈmɔː.ni.us]
Proper noun
Telamōnius m sg (genitive Telamōniī or Telamōnī); second declension
- son of Telamon, Ajax the Great
- 8 CE, Ovid, Metamorphoses 13.194:
- ...quo si Telamonius isset, / orba suis essent etiam nunc lintea ventis.
- If Telamon’s son had gone, our sails would still be waiting for the winds.
- ...quo si Telamonius isset, / orba suis essent etiam nunc lintea ventis.
- 8 CE – 12 CE, Ovid, Sorrows 2.525:
- utque sedet uultu fassus Telamonius iram,
inque oculis facinus barbara mater habet,
sic madidos siccat digitis Venus uda capillos,- Not only does Ajax sit there, his look betraying wrath,
and savage Medea, a mother with sin in her face,
but Venus, damp, too, wringing wet hair in her fingers,
- Not only does Ajax sit there, his look betraying wrath,
- utque sedet uultu fassus Telamonius iram,
Declension
Second-declension noun, singular only.
| singular | |
|---|---|
| nominative | Telamōnius |
| genitive | Telamōniī Telamōnī1 |
| dative | Telamōniō |
| accusative | Telamōnium |
| ablative | Telamōniō |
| vocative | Telamōnī |
1Found in older Latin (until the Augustan Age).
References
- Telamonius in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.