abdicativus
Latin
Etymology
From abdīcō (“to deny”) + -īvus.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ab.dɪ.kaːˈtiː.wʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ab.d̪i.kaˈt̪iː.vus]
Adjective
abdicātīvus (feminine abdicātīva, neuter abdicātīvum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | abdicātīvus | abdicātīva | abdicātīvum | abdicātīvī | abdicātīvae | abdicātīva | |
| genitive | abdicātīvī | abdicātīvae | abdicātīvī | abdicātīvōrum | abdicātīvārum | abdicātīvōrum | |
| dative | abdicātīvō | abdicātīvae | abdicātīvō | abdicātīvīs | |||
| accusative | abdicātīvum | abdicātīvam | abdicātīvum | abdicātīvōs | abdicātīvās | abdicātīva | |
| ablative | abdicātīvō | abdicātīvā | abdicātīvō | abdicātīvīs | |||
| vocative | abdicātīve | abdicātīva | abdicātīvum | abdicātīvī | abdicātīvae | abdicātīva | |
Descendants
- → Catalan: abdicatiu
- → French: abdicatif
- → Portuguese: abdicativo
- → Spanish: abdicativo
References
- “abdicativus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- abdicativus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.