abiurata

abiurata f sg

1. feminine singular of abiurato

abiūrāta

1. inflection of abiūrātus:
   1. nominative/vocative feminine singular
   2. nominative/accusative/vocative neuter plural

abiūrātā

1. ablative feminine singular of abiūrātus

Learned borrowing from Latin abiūrātus. First attested in 1661–1673.

• IPA^(key): /a.bjuˈra.ta/
• Rhymes: -ata
• Syllabification: a‧biu‧ra‧ta

abiurata f

1. (obsolete, now historical, law) sworn oath of the number of owned acres owned by a rich nobleman used as a base for calculating taxes
   • 2015, Andrzej Rachuba, “Inflantczycy i Kurlandczycy na Żmudzi w XVI–XVIII wieku”, in Klio. Czasopismo poświęcone dziejom Polski i powszechnym‎^[1], volume 35, number 4, Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, →ISSN, pages 45–68:

     Niemniej abiurata 1667 roku nie odnotowała wszystkich tutejszych posesorów dóbr, w tym Inflantczyków i Kurlandczyków.

     However the sworn oath of acres of 1667 did not make note of all of the local owners of goods, including the Inflantczyks and the Kurlandczyks.

• Krystyna Siekierska (11.01.2023) “ABIURATA”, in Elektroniczny Słownik Języka Polskiego XVII i XVIII Wieku [Electronic Dictionary of the Polish Language of the XVII and XVIII Century]

• J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1900), “abjurata”, in Słownik języka polskiego (in Polish), volume 1, Warsaw, page 2