accitus

Latin

Alternative forms

  • adcītus

Etymology 1

Perfect passive participle of acciō.

Participle

accītus (feminine accīta, neuter accītum); first/second-declension participle

  1. summoned, fetched
Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative accītus accīta accītum accītī accītae accīta
genitive accītī accītae accītī accītōrum accītārum accītōrum
dative accītō accītae accītō accītīs
accusative accītum accītam accītum accītōs accītās accīta
ablative accītō accītā accītō accītīs
vocative accīte accīta accītum accītī accītae accīta

Etymology 2

acciō +‎ -tus (forming action nouns)

Noun

accītus m (genitive accītūs); fourth declension

  1. summoning (to a place), summons, call
Declension

Fourth-declension noun.

singular plural
nominative accītus accītūs
genitive accītūs accītuum
dative accītuī accītibus
accusative accītum accītūs
ablative accītū accītibus
vocative accītus accītūs

References

  • accitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • accitus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • accitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.