accitus
Latin
Alternative forms
- adcītus
Etymology 1
Perfect passive participle of acciō.
Participle
accītus (feminine accīta, neuter accītum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | accītus | accīta | accītum | accītī | accītae | accīta | |
| genitive | accītī | accītae | accītī | accītōrum | accītārum | accītōrum | |
| dative | accītō | accītae | accītō | accītīs | |||
| accusative | accītum | accītam | accītum | accītōs | accītās | accīta | |
| ablative | accītō | accītā | accītō | accītīs | |||
| vocative | accīte | accīta | accītum | accītī | accītae | accīta | |
Etymology 2
acciō + -tus (forming action nouns)
Noun
accītus m (genitive accītūs); fourth declension
Declension
Fourth-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | accītus | accītūs |
| genitive | accītūs | accītuum |
| dative | accītuī | accītibus |
| accusative | accītum | accītūs |
| ablative | accītū | accītibus |
| vocative | accītus | accītūs |
References
- “accitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “accitus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- accitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.