adaptatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of adaptō.
Participle
adaptātus (feminine adaptāta, neuter adaptātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | adaptātus | adaptāta | adaptātum | adaptātī | adaptātae | adaptāta | |
| genitive | adaptātī | adaptātae | adaptātī | adaptātōrum | adaptātārum | adaptātōrum | |
| dative | adaptātō | adaptātae | adaptātō | adaptātīs | |||
| accusative | adaptātum | adaptātam | adaptātum | adaptātōs | adaptātās | adaptāta | |
| ablative | adaptātō | adaptātā | adaptātō | adaptātīs | |||
| vocative | adaptāte | adaptāta | adaptātum | adaptātī | adaptātae | adaptāta | |
References
- “adaptatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- adaptatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.