adauctus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of adaugeō.
Participle
adauctus (feminine adaucta, neuter adauctum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | adauctus | adaucta | adauctum | adauctī | adauctae | adaucta | |
| genitive | adauctī | adauctae | adauctī | adauctōrum | adauctārum | adauctōrum | |
| dative | adauctō | adauctae | adauctō | adauctīs | |||
| accusative | adauctum | adauctam | adauctum | adauctōs | adauctās | adaucta | |
| ablative | adauctō | adauctā | adauctō | adauctīs | |||
| vocative | adaucte | adaucta | adauctum | adauctī | adauctae | adaucta | |
Descendants
- Aromanian: adaptu
- Old French: aoit
- French: aoite, aouite (Normandy, Picardy, Touraine, Wallony, from adaucta)
- Picard: aoète, raoète (from adaucta, with prefix re- added)
- → Portuguese: adauto
References
- “adauctus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- adauctus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.