adhibitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of adhibeō.
Participle
adhibitus (feminine adhibita, neuter adhibitum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | adhibitus | adhibita | adhibitum | adhibitī | adhibitae | adhibita | |
| genitive | adhibitī | adhibitae | adhibitī | adhibitōrum | adhibitārum | adhibitōrum | |
| dative | adhibitō | adhibitae | adhibitō | adhibitīs | |||
| accusative | adhibitum | adhibitam | adhibitum | adhibitōs | adhibitās | adhibita | |
| ablative | adhibitō | adhibitā | adhibitō | adhibitīs | |||
| vocative | adhibite | adhibita | adhibitum | adhibitī | adhibitae | adhibita | |
References
- “adhibitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- adhibitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- with no moderation: sine modo; nullo modo adhibito
- with no moderation: sine modo; nullo modo adhibito