adiudicatio
Latin
Etymology
From adiūdicāre, adiūdicō + -tiō.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ad.juː.dɪˈkaː.ti.oː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ad̪.ju.d̪iˈkat̪.t̪͡s̪i.o]
Noun
adiūdicātiō f (genitive adiūdicātiōnis); third declension
Declension
Third-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | adiūdicātiō | adiūdicātiōnēs |
| genitive | adiūdicātiōnis | adiūdicātiōnum |
| dative | adiūdicātiōnī | adiūdicātiōnibus |
| accusative | adiūdicātiōnem | adiūdicātiōnēs |
| ablative | adiūdicātiōne | adiūdicātiōnibus |
| vocative | adiūdicātiō | adiūdicātiōnēs |
Descendants
- Catalan: adjudicació
- English: adjudication
- French: adjudication
- Italian: aggiudicazione
- → Portuguese: adjudicação
- Romanian: adjudecație
- Spanish: adjudicación
References
- “adiudicatio”, in Harry Thurston Peck, editor (1898), Harper’s Dictionary of Classical Antiquities, New York: Harper & Brothers