adiugans
Latin
Etymology
Present participle of adiugō
Participle
adiugāns (genitive adiugantis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | adiugāns | adiugantēs | adiugantia | ||
| genitive | adiugantis | adiugantium | |||
| dative | adiugantī | adiugantibus | |||
| accusative | adiugantem | adiugāns | adiugantēs adiugantīs |
adiugantia | |
| ablative | adiugante adiugantī1 |
adiugantibus | |||
| vocative | adiugāns | adiugantēs | adiugantia | ||
1When used purely as an adjective.