admonitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of admoneō.
Participle
admonitus (feminine admonita, neuter admonitum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | admonitus | admonita | admonitum | admonitī | admonitae | admonita | |
| genitive | admonitī | admonitae | admonitī | admonitōrum | admonitārum | admonitōrum | |
| dative | admonitō | admonitae | admonitō | admonitīs | |||
| accusative | admonitum | admonitam | admonitum | admonitōs | admonitās | admonita | |
| ablative | admonitō | admonitā | admonitō | admonitīs | |||
| vocative | admonite | admonita | admonitum | admonitī | admonitae | admonita | |
References
- “admonitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “admonitus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- admonitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.