admotus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of admoveō.
Participle
admōtus (feminine admōta, neuter admōtum); first/second-declension participle
- moved, conducted (towards)
- reconciled
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | admōtus | admōta | admōtum | admōtī | admōtae | admōta | |
| genitive | admōtī | admōtae | admōtī | admōtōrum | admōtārum | admōtōrum | |
| dative | admōtō | admōtae | admōtō | admōtīs | |||
| accusative | admōtum | admōtam | admōtum | admōtōs | admōtās | admōta | |
| ablative | admōtō | admōtā | admōtō | admōtīs | |||
| vocative | admōte | admōta | admōtum | admōtī | admōtae | admōta | |
References
- “admotus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- admotus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.