adnisus
Latin
Etymology
Perfect participle of adnītor.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [anˈniː.sʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ad̪ˈniː.s̬us]
Participle
adnīsus (feminine adnīsa, neuter adnīsum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | adnīsus | adnīsa | adnīsum | adnīsī | adnīsae | adnīsa | |
| genitive | adnīsī | adnīsae | adnīsī | adnīsōrum | adnīsārum | adnīsōrum | |
| dative | adnīsō | adnīsae | adnīsō | adnīsīs | |||
| accusative | adnīsum | adnīsam | adnīsum | adnīsōs | adnīsās | adnīsa | |
| ablative | adnīsō | adnīsā | adnīsō | adnīsīs | |||
| vocative | adnīse | adnīsa | adnīsum | adnīsī | adnīsae | adnīsa | |
References
- “adnisus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers