advero
See also: adveró
Catalan
Verb
advero
- first-person singular present indicative of adverar
Latin
Alternative forms
Etymology
From ad- + vērus (“true”) + -ō (verb-forming suffix). Attested from 815 CE.[1]
Verb
advērō (present infinitive advērāre, perfect active advērāvī, supine advērātum); first conjugation (Early Medieval Latin)
- to authenticate, verify
- to estimate, appraise
Conjugation
Conjugation of advērō (first conjugation)
| indicative | singular | plural | |||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| first | second | third | first | second | third | ||||||||
| active | present | advērō | advērās | advērat | advērāmus | advērātis | advērant | ||||||
| imperfect | advērābam | advērābās | advērābat | advērābāmus | advērābātis | advērābant | |||||||
| future | advērābō | advērābis | advērābit | advērābimus | advērābitis | advērābunt | |||||||
| perfect | advērāvī | advērāvistī | advērāvit | advērāvimus | advērāvistis | advērāvērunt, advērāvēre | |||||||
| pluperfect | advērāveram | advērāverās | advērāverat | advērāverāmus | advērāverātis | advērāverant | |||||||
| future perfect | advērāverō | advērāveris | advērāverit | advērāverimus | advērāveritis | advērāverint | |||||||
| passive | present | advēror | advērāris, advērāre |
advērātur | advērāmur | advērāminī | advērantur | ||||||
| imperfect | advērābar | advērābāris, advērābāre |
advērābātur | advērābāmur | advērābāminī | advērābantur | |||||||
| future | advērābor | advērāberis, advērābere |
advērābitur | advērābimur | advērābiminī | advērābuntur | |||||||
| perfect | advērātus + present active indicative of sum | ||||||||||||
| pluperfect | advērātus + imperfect active indicative of sum | ||||||||||||
| future perfect | advērātus + future active indicative of sum | ||||||||||||
| subjunctive | singular | plural | |||||||||||
| first | second | third | first | second | third | ||||||||
| active | present | advērem | advērēs | advēret | advērēmus | advērētis | advērent | ||||||
| imperfect | advērārem | advērārēs | advērāret | advērārēmus | advērārētis | advērārent | |||||||
| perfect | advērāverim | advērāverīs | advērāverit | advērāverīmus | advērāverītis | advērāverint | |||||||
| pluperfect | advērāvissem | advērāvissēs | advērāvisset | advērāvissēmus | advērāvissētis | advērāvissent | |||||||
| passive | present | advērer | advērēris, advērēre |
advērētur | advērēmur | advērēminī | advērentur | ||||||
| imperfect | advērārer | advērārēris, advērārēre |
advērārētur | advērārēmur | advērārēminī | advērārentur | |||||||
| perfect | advērātus + present active subjunctive of sum | ||||||||||||
| pluperfect | advērātus + imperfect active subjunctive of sum | ||||||||||||
| imperative | singular | plural | |||||||||||
| first | second | third | first | second | third | ||||||||
| active | present | — | advērā | — | — | advērāte | — | ||||||
| future | — | advērātō | advērātō | — | advērātōte | advērantō | |||||||
| passive | present | — | advērāre | — | — | advērāminī | — | ||||||
| future | — | advērātor | advērātor | — | — | advērantor | |||||||
| non-finite forms | infinitive | participle | |||||||||||
| active | passive | active | passive | ||||||||||
| present | advērāre | advērārī | advērāns | — | |||||||||
| future | advērātūrum esse | advērātum īrī | advērātūrus | advērandus | |||||||||
| perfect | advērāvisse | advērātum esse | — | advērātus | |||||||||
| future perfect | — | advērātum fore | — | — | |||||||||
| perfect potential | advērātūrum fuisse | — | — | — | |||||||||
| verbal nouns | gerund | supine | |||||||||||
| genitive | dative | accusative | ablative | accusative | ablative | ||||||||
| advērandī | advērandō | advērandum | advērandō | advērātum | advērātū | ||||||||
Descendants
References
- Walther von Wartburg (1928–2002) “vērus”, in Französisches Etymologisches Wörterbuch, volume 14: U–Z, page 331
- ^ Niermeyer, Jan Frederik (1976) “adverare”, in Mediae Latinitatis Lexicon Minus, Leiden, Boston: E. J. Brill, page 24
Spanish
Verb
advero
- first-person singular present indicative of adverar