affatus
Latin
Etymology
Perfect participle of affor
Participle
affātus (feminine affāta, neuter affātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | affātus | affāta | affātum | affātī | affātae | affāta | |
| genitive | affātī | affātae | affātī | affātōrum | affātārum | affātōrum | |
| dative | affātō | affātae | affātō | affātīs | |||
| accusative | affātum | affātam | affātum | affātōs | affātās | affāta | |
| ablative | affātō | affātā | affātō | affātīs | |||
| vocative | affāte | affāta | affātum | affātī | affātae | affāta | |
References
- “affatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- "affatus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- affatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.