affictus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of affingō
Participle
affictus (feminine afficta, neuter affictum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | affictus | afficta | affictum | affictī | affictae | afficta | |
| genitive | affictī | affictae | affictī | affictōrum | affictārum | affictōrum | |
| dative | affictō | affictae | affictō | affictīs | |||
| accusative | affictum | affictam | affictum | affictōs | affictās | afficta | |
| ablative | affictō | affictā | affictō | affictīs | |||
| vocative | afficte | afficta | affictum | affictī | affictae | afficta | |
References
- “affictus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- "affictus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)