albicatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of albicō.
Participle
albicātus (feminine albicāta, neuter albicātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | albicātus | albicāta | albicātum | albicātī | albicātae | albicāta | |
| genitive | albicātī | albicātae | albicātī | albicātōrum | albicātārum | albicātōrum | |
| dative | albicātō | albicātae | albicātō | albicātīs | |||
| accusative | albicātum | albicātam | albicātum | albicātōs | albicātās | albicāta | |
| ablative | albicātō | albicātā | albicātō | albicātīs | |||
| vocative | albicāte | albicāta | albicātum | albicātī | albicātae | albicāta | |
References
- "albicatus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)