allokera
Swedish
Etymology
Borrowed from English allocate, from Latin allocāre. First attested in 1952.
Verb
allokera (present allokerar, preterite allokerade, supine allokerat, imperative allokera)
Conjugation
| active | passive | |||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | allokera | allokeras | ||
| supine | allokerat | allokerats | ||
| imperative | allokera | — | ||
| imper. plural1 | allokeren | — | ||
| present | past | present | past | |
| indicative | allokerar | allokerade | allokeras | allokerades |
| ind. plural1 | allokera | allokerade | allokeras | allokerades |
| subjunctive2 | allokere | allokerade | allokeres | allokerades |
| present participle | allokerande | |||
| past participle | allokerad | |||
1 Archaic. 2 Dated. See the appendix on Swedish verbs.