ambulatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of ambulō (“walk; travel”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [am.bʊˈɫaː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [am.buˈlaː.t̪us]
Participle
ambulātus (feminine ambulāta, neuter ambulātum); first/second-declension participle
- navigated, passed over, travelled, traversed, having been navigated
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | ambulātus | ambulāta | ambulātum | ambulātī | ambulātae | ambulāta | |
| genitive | ambulātī | ambulātae | ambulātī | ambulātōrum | ambulātārum | ambulātōrum | |
| dative | ambulātō | ambulātae | ambulātō | ambulātīs | |||
| accusative | ambulātum | ambulātam | ambulātum | ambulātōs | ambulātās | ambulāta | |
| ablative | ambulātō | ambulātā | ambulātō | ambulātīs | |||
| vocative | ambulāte | ambulāta | ambulātum | ambulātī | ambulātae | ambulāta | |
Noun
ambulātus m (genitive ambulātūs); fourth declension
Declension
Fourth-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | ambulātus | ambulātūs |
| genitive | ambulātūs | ambulātuum |
| dative | ambulātuī | ambulātibus |
| accusative | ambulātum | ambulātūs |
| ablative | ambulātū | ambulātibus |
| vocative | ambulātus | ambulātūs |
Related terms
References
- “ambulatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- "ambulatus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- ambulatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.