annuntiatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of annūntiō.
Participle
annūntiātus (feminine annūntiāta, neuter annūntiātum); first/second-declension participle
- alternative form of adnūntiātus
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | annūntiātus | annūntiāta | annūntiātum | annūntiātī | annūntiātae | annūntiāta | |
| genitive | annūntiātī | annūntiātae | annūntiātī | annūntiātōrum | annūntiātārum | annūntiātōrum | |
| dative | annūntiātō | annūntiātae | annūntiātō | annūntiātīs | |||
| accusative | annūntiātum | annūntiātam | annūntiātum | annūntiātōs | annūntiātās | annūntiāta | |
| ablative | annūntiātō | annūntiātā | annūntiātō | annūntiātīs | |||
| vocative | annūntiāte | annūntiāta | annūntiātum | annūntiātī | annūntiātae | annūntiāta | |