annutus

Latin

Etymology

Perfect passive participle of annuō.

Participle

annūtus (feminine annūta, neuter annūtum); first/second-declension participle

  1. alternative form of adnutus

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative annūtus annūta annūtum annūtī annūtae annūta
genitive annūtī annūtae annūtī annūtōrum annūtārum annūtōrum
dative annūtō annūtae annūtō annūtīs
accusative annūtum annūtam annūtum annūtōs annūtās annūta
ablative annūtō annūtā annūtō annūtīs
vocative annūte annūta annūtum annūtī annūtae annūta

References

  • annutus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • annutus in Ramminger, Johann (16 July 2016 (last accessed)) Neulateinische Wortliste: Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700[1], pre-publication website, 2005-2016