annutus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of annuō.
Participle
annūtus (feminine annūta, neuter annūtum); first/second-declension participle
- alternative form of adnutus
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | annūtus | annūta | annūtum | annūtī | annūtae | annūta | |
| genitive | annūtī | annūtae | annūtī | annūtōrum | annūtārum | annūtōrum | |
| dative | annūtō | annūtae | annūtō | annūtīs | |||
| accusative | annūtum | annūtam | annūtum | annūtōs | annūtās | annūta | |
| ablative | annūtō | annūtā | annūtō | annūtīs | |||
| vocative | annūte | annūta | annūtum | annūtī | annūtae | annūta | |