antistitium
Latin
Etymology
From antistes (“chief-priest”) + -ium (noun-forming suffix).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [an.tɪsˈtɪ.ti.ũː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [an̪.t̪isˈt̪it̪.t̪͡s̪i.um]
Noun
antistitium n (genitive antistitiī or antistitī); second declension
Declension
Second-declension noun (neuter).
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | antistitium | antistitia |
| genitive | antistitiī antistitī1 |
antistitiōrum |
| dative | antistitiō | antistitiīs |
| accusative | antistitium | antistitia |
| ablative | antistitiō | antistitiīs |
| vocative | antistitium | antistitia |
1Found in older Latin (until the Augustan Age).
References
- “antistitium”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- antistitium in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.