appretiaturus

Latin

Etymology

Future active participle of appretiō

Participle

appretiātūrus (feminine appretiātūra, neuter appretiātūrum); first/second-declension participle

  1. about to appraise

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative appretiātūrus appretiātūra appretiātūrum appretiātūrī appretiātūrae appretiātūra
genitive appretiātūrī appretiātūrae appretiātūrī appretiātūrōrum appretiātūrārum appretiātūrōrum
dative appretiātūrō appretiātūrae appretiātūrō appretiātūrīs
accusative appretiātūrum appretiātūram appretiātūrum appretiātūrōs appretiātūrās appretiātūra
ablative appretiātūrō appretiātūrā appretiātūrō appretiātūrīs
vocative appretiātūre appretiātūra appretiātūrum appretiātūrī appretiātūrae appretiātūra