appretiatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of appretiō.
Participle
appretiātus (feminine appretiāta, neuter appretiātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | appretiātus | appretiāta | appretiātum | appretiātī | appretiātae | appretiāta | |
| genitive | appretiātī | appretiātae | appretiātī | appretiātōrum | appretiātārum | appretiātōrum | |
| dative | appretiātō | appretiātae | appretiātō | appretiātīs | |||
| accusative | appretiātum | appretiātam | appretiātum | appretiātōs | appretiātās | appretiāta | |
| ablative | appretiātō | appretiātā | appretiātō | appretiātīs | |||
| vocative | appretiāte | appretiāta | appretiātum | appretiātī | appretiātae | appretiāta | |