approbatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of approbō.
Participle
approbātus (feminine approbāta, neuter approbātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | approbātus | approbāta | approbātum | approbātī | approbātae | approbāta | |
| genitive | approbātī | approbātae | approbātī | approbātōrum | approbātārum | approbātōrum | |
| dative | approbātō | approbātae | approbātō | approbātīs | |||
| accusative | approbātum | approbātam | approbātum | approbātōs | approbātās | approbāta | |
| ablative | approbātō | approbātā | approbātō | approbātīs | |||
| vocative | approbāte | approbāta | approbātum | approbātī | approbātae | approbāta | |
References
- "approbatus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)