approperatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of approperō
Participle
approperātus (feminine approperāta, neuter approperātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | approperātus | approperāta | approperātum | approperātī | approperātae | approperāta | |
| genitive | approperātī | approperātae | approperātī | approperātōrum | approperātārum | approperātōrum | |
| dative | approperātō | approperātae | approperātō | approperātīs | |||
| accusative | approperātum | approperātam | approperātum | approperātōs | approperātās | approperāta | |
| ablative | approperātō | approperātā | approperātō | approperātīs | |||
| vocative | approperāte | approperāta | approperātum | approperātī | approperātae | approperāta | |