aptatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of aptō.
Participle
aptātus (feminine aptāta, neuter aptātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | aptātus | aptāta | aptātum | aptātī | aptātae | aptāta | |
| genitive | aptātī | aptātae | aptātī | aptātōrum | aptātārum | aptātōrum | |
| dative | aptātō | aptātae | aptātō | aptātīs | |||
| accusative | aptātum | aptātam | aptātum | aptātōs | aptātās | aptāta | |
| ablative | aptātō | aptātā | aptātō | aptātīs | |||
| vocative | aptāte | aptāta | aptātum | aptātī | aptātae | aptāta | |
References
- “aptatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “aptatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- aptatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.