arcessitus
Latin
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ar.kɛsˈsiː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ar.t͡ʃesˈsiː.t̪us]
Etymology 1
Perfect passive participle of arcessō.
Adjective
arcessītus (feminine arcessīta, neuter arcessītum); first/second-declension adjective
- foreign (brought from elsewhere)
- extraneous
- self-inflicted
- having been sent for, summoned
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | arcessītus | arcessīta | arcessītum | arcessītī | arcessītae | arcessīta | |
| genitive | arcessītī | arcessītae | arcessītī | arcessītōrum | arcessītārum | arcessītōrum | |
| dative | arcessītō | arcessītae | arcessītō | arcessītīs | |||
| accusative | arcessītum | arcessītam | arcessītum | arcessītōs | arcessītās | arcessīta | |
| ablative | arcessītō | arcessītā | arcessītō | arcessītīs | |||
| vocative | arcessīte | arcessīta | arcessītum | arcessītī | arcessītae | arcessīta | |
Etymology 2
arcessō + -tus (forming action nouns)
Noun
arcessītus m (genitive arcessītūs); fourth declension
Declension
Fourth-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | arcessītus | arcessītūs |
| genitive | arcessītūs | arcessītuum |
| dative | arcessītuī | arcessītibus |
| accusative | arcessītum | arcessītūs |
| ablative | arcessītū | arcessītibus |
| vocative | arcessītus | arcessītūs |
References
- “arcessitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “arcessitus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- arcessitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.