artatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of artō
Participle
artātus (feminine artāta, neuter artātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | artātus | artāta | artātum | artātī | artātae | artāta | |
| genitive | artātī | artātae | artātī | artātōrum | artātārum | artātōrum | |
| dative | artātō | artātae | artātō | artātīs | |||
| accusative | artātum | artātam | artātum | artātōs | artātās | artāta | |
| ablative | artātō | artātā | artātō | artātīs | |||
| vocative | artāte | artāta | artātum | artātī | artātae | artāta | |
References
- “artatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- "artatus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)