articulatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of articulō, or directly from articulus (“joint”) + -ātus (“-ed”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ar.tɪ.kʊˈɫaː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ar.t̪i.kuˈlaː.t̪us]
Adjective
articulātus (feminine articulāta, neuter articulātum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | articulātus | articulāta | articulātum | articulātī | articulātae | articulāta | |
| genitive | articulātī | articulātae | articulātī | articulātōrum | articulātārum | articulātōrum | |
| dative | articulātō | articulātae | articulātō | articulātīs | |||
| accusative | articulātum | articulātam | articulātum | articulātōs | articulātās | articulāta | |
| ablative | articulātō | articulātā | articulātō | articulātīs | |||
| vocative | articulāte | articulāta | articulātum | articulātī | articulātae | articulāta | |
Antonyms
References
- “articulatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- articulatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.