assignatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of assignō.
Participle
assignātus (feminine assignāta, neuter assignātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | assignātus | assignāta | assignātum | assignātī | assignātae | assignāta | |
| genitive | assignātī | assignātae | assignātī | assignātōrum | assignātārum | assignātōrum | |
| dative | assignātō | assignātae | assignātō | assignātīs | |||
| accusative | assignātum | assignātam | assignātum | assignātōs | assignātās | assignāta | |
| ablative | assignātō | assignātā | assignātō | assignātīs | |||
| vocative | assignāte | assignāta | assignātum | assignātī | assignātae | assignāta | |
References
- "assignatus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)