assitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of asserō.
Participle
assitus (feminine assita, neuter assitum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | assitus | assita | assitum | assitī | assitae | assita | |
| genitive | assitī | assitae | assitī | assitōrum | assitārum | assitōrum | |
| dative | assitō | assitae | assitō | assitīs | |||
| accusative | assitum | assitam | assitum | assitōs | assitās | assita | |
| ablative | assitō | assitā | assitō | assitīs | |||
| vocative | assite | assita | assitum | assitī | assitae | assita | |
References
- “assitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- "assitus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- assitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.