assuefactus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of assuēfaciō (“accustom to; habituate”).
Participle
assuēfactus (feminine assuēfacta, neuter assuēfactum); first/second-declension participle
- accustomed, having been accustomed to
- habituated, inured, having been habituated
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | assuēfactus | assuēfacta | assuēfactum | assuēfactī | assuēfactae | assuēfacta | |
| genitive | assuēfactī | assuēfactae | assuēfactī | assuēfactōrum | assuēfactārum | assuēfactōrum | |
| dative | assuēfactō | assuēfactae | assuēfactō | assuēfactīs | |||
| accusative | assuēfactum | assuēfactam | assuēfactum | assuēfactōs | assuēfactās | assuēfacta | |
| ablative | assuēfactō | assuēfactā | assuēfactō | assuēfactīs | |||
| vocative | assuēfacte | assuēfacta | assuēfactum | assuēfactī | assuēfactae | assuēfacta | |
References
- assuefactus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- accustomed to a thing: assuefactus or assuetus aliqua re
- accustomed to a thing: assuefactus or assuetus aliqua re