aucupatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of aucupor.
Participle
aucupātus (feminine aucupāta, neuter aucupātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | aucupātus | aucupāta | aucupātum | aucupātī | aucupātae | aucupāta | |
| genitive | aucupātī | aucupātae | aucupātī | aucupātōrum | aucupātārum | aucupātōrum | |
| dative | aucupātō | aucupātae | aucupātō | aucupātīs | |||
| accusative | aucupātum | aucupātam | aucupātum | aucupātōs | aucupātās | aucupāta | |
| ablative | aucupātō | aucupātā | aucupātō | aucupātīs | |||
| vocative | aucupāte | aucupāta | aucupātum | aucupātī | aucupātae | aucupāta | |
References
- “aucupatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- aucupatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.