auxiliatus
Latin
Etymology
Perfect participle of auxilior
Participle
auxiliātus (feminine auxiliāta, neuter auxiliātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | auxiliātus | auxiliāta | auxiliātum | auxiliātī | auxiliātae | auxiliāta | |
| genitive | auxiliātī | auxiliātae | auxiliātī | auxiliātōrum | auxiliātārum | auxiliātōrum | |
| dative | auxiliātō | auxiliātae | auxiliātō | auxiliātīs | |||
| accusative | auxiliātum | auxiliātam | auxiliātum | auxiliātōs | auxiliātās | auxiliāta | |
| ablative | auxiliātō | auxiliātā | auxiliātō | auxiliātīs | |||
| vocative | auxiliāte | auxiliāta | auxiliātum | auxiliātī | auxiliātae | auxiliāta | |
References
- “auxiliatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- auxiliatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.