baccalaureatus
Latin
Etymology
From baccalaureus (“bachelor”) + -ātus.
Noun
baccalaureātus m (genitive baccalaureātūs); fourth declension
Declension
Fourth-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | baccalaureātus | baccalaureātūs |
| genitive | baccalaureātūs | baccalaureātuum |
| dative | baccalaureātuī | baccalaureātibus |
| accusative | baccalaureātum | baccalaureātūs |
| ablative | baccalaureātū | baccalaureātibus |
| vocative | baccalaureātus | baccalaureātūs |
Descendants
- English: baccalaureate
- French: baccalauréat
- Italian: baccalaureato
- Portuguese: bacharelado
- Spanish: bachillerato