bealdian
Old English
Etymology
By surface analysis, beald (“bold”) + -ian (infinitive suffix)
Pronunciation
- IPA(key): /ˈbæ͜ɑl.di.ɑn/, [ˈbæ͜ɑɫ.di.ɑn]
Verb
bealdian
Conjugation
Conjugation of bealdian (weak, class 2)
| infinitive | bealdian | bealdienne |
|---|---|---|
| indicative mood | present tense | past tense |
| first person singular | bealdiġe | bealdode |
| second person singular | bealdast | bealdodest |
| third person singular | bealdaþ | bealdode |
| plural | bealdiaþ | bealdodon |
| subjunctive | present tense | past tense |
| singular | bealdiġe | bealdode |
| plural | bealdiġen | bealdoden |
| imperative | ||
| singular | bealda | |
| plural | bealdiaþ | |
| participle | present | past |
| bealdiende | (ġe)bealdod | |