beatificatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of beātificō
Participle
beātificātus (feminine beātificāta, neuter beātificātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | beātificātus | beātificāta | beātificātum | beātificātī | beātificātae | beātificāta | |
| genitive | beātificātī | beātificātae | beātificātī | beātificātōrum | beātificātārum | beātificātōrum | |
| dative | beātificātō | beātificātae | beātificātō | beātificātīs | |||
| accusative | beātificātum | beātificātam | beātificātum | beātificātōs | beātificātās | beātificāta | |
| ablative | beātificātō | beātificātā | beātificātō | beātificātīs | |||
| vocative | beātificāte | beātificāta | beātificātum | beātificātī | beātificātae | beātificāta | |