beatificatus

Latin

Etymology

Perfect passive participle of beātificō

Participle

beātificātus (feminine beātificāta, neuter beātificātum); first/second-declension participle

  1. blessed

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative beātificātus beātificāta beātificātum beātificātī beātificātae beātificāta
genitive beātificātī beātificātae beātificātī beātificātōrum beātificātārum beātificātōrum
dative beātificātō beātificātae beātificātō beātificātīs
accusative beātificātum beātificātam beātificātum beātificātōs beātificātās beātificāta
ablative beātificātō beātificātā beātificātō beātificātīs
vocative beātificāte beātificāta beātificātum beātificātī beātificātae beātificāta