behandigen

See also: behändigen

Dutch

Etymology

From behanden +‎ -igen.

Pronunciation

  • IPA(key): /bəˈɦɑn.də.ɣə(n)/
  • Hyphenation: be‧han‧di‧gen
  • Rhymes: -ɑndəɣən

Verb

behandigen

  1. (transitive, with indirect object, obsolete) to hand, to hand over
    Synonyms: aanreiken, overhandigen

Conjugation

Conjugation of behandigen (weak, prefixed)
infinitive behandigen
past singular behandigde
past participle behandigd
infinitive behandigen
gerund behandigen n
present tense past tense
1st person singular behandig behandigde
2nd person sing. (jij) behandigt, behandig2 behandigde
2nd person sing. (u) behandigt behandigde
2nd person sing. (gij) behandigt behandigde
3rd person singular behandigt behandigde
plural behandigen behandigden
subjunctive sing.1 behandige behandigde
subjunctive plur.1 behandigen behandigden
imperative sing. behandig
imperative plur.1 behandigt
participles behandigend behandigd
1) Archaic. 2) In case of inversion.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.