bellatus

Latin

Etymology

Perfect passive participle of bellō.

Participle

bellātus (feminine bellāta, neuter bellātum); first/second-declension participle

  1. waged war, fought

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative bellātus bellāta bellātum bellātī bellātae bellāta
genitive bellātī bellātae bellātī bellātōrum bellātārum bellātōrum
dative bellātō bellātae bellātō bellātīs
accusative bellātum bellātam bellātum bellātōs bellātās bellāta
ablative bellātō bellātā bellātō bellātīs
vocative bellāte bellāta bellātum bellātī bellātae bellāta