benefactus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of benefaciō.
Participle
benefactus (feminine benefacta, neuter benefactum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | benefactus | benefacta | benefactum | benefactī | benefactae | benefacta | |
| genitive | benefactī | benefactae | benefactī | benefactōrum | benefactārum | benefactōrum | |
| dative | benefactō | benefactae | benefactō | benefactīs | |||
| accusative | benefactum | benefactam | benefactum | benefactōs | benefactās | benefacta | |
| ablative | benefactō | benefactā | benefactō | benefactīs | |||
| vocative | benefacte | benefacta | benefactum | benefactī | benefactae | benefacta | |
Related terms
Descendants
References
- benefactus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- to return evil for good: benefacta maleficiis pensare
- to return good for evil: maleficia benefactis remunerari
- to return evil for good: benefacta maleficiis pensare