benefactus

Latin

Etymology

Perfect passive participle of benefaciō.

Participle

benefactus (feminine benefacta, neuter benefactum); first/second-declension participle

  1. benefited
  2. blessed

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative benefactus benefacta benefactum benefactī benefactae benefacta
genitive benefactī benefactae benefactī benefactōrum benefactārum benefactōrum
dative benefactō benefactae benefactō benefactīs
accusative benefactum benefactam benefactum benefactōs benefactās benefacta
ablative benefactō benefactā benefactō benefactīs
vocative benefacte benefacta benefactum benefactī benefactae benefacta

Descendants

  • Catalan: benfet, benifet
  • French: bienfait
  • Italian: benefatto

References

  • benefactus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • to return evil for good: benefacta maleficiis pensare
    • to return good for evil: maleficia benefactis remunerari