benevolus
Latin
Etymology
From bene (“well”) + -volus (“willing”). Reflects bene volō.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [bɛˈnɛ.wɔ.ɫʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [beˈnɛː.vo.lus]
Adjective
benevolus (feminine benevola, neuter benevolum, comparative benevolentior, superlative benevolentissimus, adverb benevolē); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | benevolus | benevola | benevolum | benevolī | benevolae | benevola | |
| genitive | benevolī | benevolae | benevolī | benevolōrum | benevolārum | benevolōrum | |
| dative | benevolō | benevolae | benevolō | benevolīs | |||
| accusative | benevolum | benevolam | benevolum | benevolōs | benevolās | benevola | |
| ablative | benevolō | benevolā | benevolō | benevolīs | |||
| vocative | benevole | benevola | benevolum | benevolī | benevolae | benevola | |
Descendants
References
- “benevolus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “benevolus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- benevolus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- to be well-disposed towards..: benevolo animo esse in aliquem
- to be well-disposed towards..: benevolo animo esse in aliquem