beniman
Old English
Etymology
From Proto-Germanic *binemaną (“to take away”). Equivalent to be- + niman.
Pronunciation
- IPA(key): /beˈni.mɑn/
Verb
beniman
Conjugation
Conjugation of beniman (strong, class IV)
infinitive | beniman | benimenne |
---|---|---|
indicative mood | present tense | past tense |
first person singular | benime | benam, benōm |
second person singular | benimest, benimst | benōme, benāme |
third person singular | benimeþ, benimþ | benam, benōm |
plural | benimaþ | benōmon, benāmon |
subjunctive | present tense | past tense |
singular | benime | benōme, benāme |
plural | benimen | benōmen, benāmen |
imperative | ||
singular | benim | |
plural | benimaþ | |
participle | present | past |
benimende | benumen |
Notes on Conjugation
- See niman.