bikáim
Hungarian
Etymology
bika + -im (possessive suffix)
Pronunciation
- IPA(key): [ˈbikaːjim]
- Hyphenation: bi‧ká‧im
Noun
bikáim
- first-person singular multiple-possession possessive of bika
Declension
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | — | bikáim |
| accusative | — | bikáimat |
| dative | — | bikáimnak |
| instrumental | — | bikáimmal |
| causal-final | — | bikáimért |
| translative | — | bikáimmá |
| terminative | — | bikáimig |
| essive-formal | — | bikáimként |
| essive-modal | — | bikáimul |
| inessive | — | bikáimban |
| superessive | — | bikáimon |
| adessive | — | bikáimnál |
| illative | — | bikáimba |
| sublative | — | bikáimra |
| allative | — | bikáimhoz |
| elative | — | bikáimból |
| delative | — | bikáimról |
| ablative | — | bikáimtól |
| non-attributive possessive – singular |
— | bikáimé |
| non-attributive possessive – plural |
— | bikáiméi |