bimatus
Latin
Etymology
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [biːˈmaː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [biˈmaː.t̪us]
Noun
bīmātus m (genitive bīmātūs); fourth declension
Declension
Fourth-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | bīmātus | bīmātūs |
| genitive | bīmātūs | bīmātuum |
| dative | bīmātuī | bīmātibus |
| accusative | bīmātum | bīmātūs |
| ablative | bīmātū | bīmātibus |
| vocative | bīmātus | bīmātūs |
References
- “bimatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- "bimatus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- bimatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.