bipunctatus

Latin

Etymology

From bi- +‎ punctatus.

Pronunciation

Adjective

bipūnctātus (feminine bipūnctāta, neuter bipūnctātum); first/second-declension adjective

  1. (New Latin) doubly punctuated or pointed; bipunctate

Usage notes

  • Used almost exclusively as a taxonomic epithet and thus not normally in inflected forms other than the nominative singular.

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative bipūnctātus bipūnctāta bipūnctātum bipūnctātī bipūnctātae bipūnctāta
genitive bipūnctātī bipūnctātae bipūnctātī bipūnctātōrum bipūnctātārum bipūnctātōrum
dative bipūnctātō bipūnctātae bipūnctātō bipūnctātīs
accusative bipūnctātum bipūnctātam bipūnctātum bipūnctātōs bipūnctātās bipūnctāta
ablative bipūnctātō bipūnctātā bipūnctātō bipūnctātīs
vocative bipūnctāte bipūnctāta bipūnctātum bipūnctātī bipūnctātae bipūnctāta