blanditus
Latin
Etymology
Perfect active participle of blandior.
Participle
blandītus (feminine blandīta, neuter blandītum, adverb blandītim); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | blandītus | blandīta | blandītum | blandītī | blandītae | blandīta | |
| genitive | blandītī | blandītae | blandītī | blandītōrum | blandītārum | blandītōrum | |
| dative | blandītō | blandītae | blandītō | blandītīs | |||
| accusative | blandītum | blandītam | blandītum | blandītōs | blandītās | blandīta | |
| ablative | blandītō | blandītā | blandītō | blandītīs | |||
| vocative | blandīte | blandīta | blandītum | blandītī | blandītae | blandīta | |
References
- “blanditus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “blanditus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- blanditus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.