blijdelijk

Dutch

Etymology

Inherited from Middle Dutch blidelijc, from Old Dutch [Term?], from Proto-West Germanic [Term?]; compare English blithely. By surface analysis, blijde +‎ -lijk (“happy”).

Pronunciation

  • IPA(key): /blɛi̯.də.lək/
  • Hyphenation: blij‧de‧lijk

Adjective

blijdelijk (comparative blijdelijker, superlative blijdelijkst)

  1. (archaic) happy

Declension

Declension of blijdelijk
uninflected blijdelijk
inflected blijdelijke
comparative blijdelijker
positive comparative superlative
predicative/adverbial blijdelijk blijdelijker het blijdelijkst
het blijdelijkste
indefinite m./f. sing. blijdelijke blijdelijkere blijdelijkste
n. sing. blijdelijk blijdelijker blijdelijkste
plural blijdelijke blijdelijkere blijdelijkste
definite blijdelijke blijdelijkere blijdelijkste
partitive blijdelijks blijdelijkers —

Adverb

blijdelijk

  1. (archaic) happily

References

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.