bluoien
Old Dutch
Etymology
From Proto-West Germanic *blōan.
Verb
bluoien
- to bloom
Inflection
Conjugation of bluoien (weak class 1 irregular, hiatus)
| infinitive | bluoien | |
|---|---|---|
| indicative | present | past |
| 1st person singular | bluoio, bluoion | bluoida |
| 2nd person singular | bluoies | bluoidos |
| 3rd person singular | bluoiet | bluoida |
| 1st person plural | bluoiun | bluoidon |
| 2nd person plural | bluoiet | bluoidot |
| 3rd person plural | bluoiunt | bluoidon |
| subjunctive | present | past |
| 1st person singular | bluoie | bluoidi |
| 2nd person singular | bluoiis | bluoidis |
| 3rd person singular | bluoie | bluoidi |
| 1st person plural | bluoiin | bluoidin |
| 2nd person plural | bluoiit | bluoidit |
| 3rd person plural | bluoiin | bluoidin |
| imperative | present | |
| singular | bluoie | |
| plural | bluoiet | |
| participle | present | past |
| bluoiendi | bluoit, gibluoit | |
Descendants
Further reading
- “bluoien”, in Oudnederlands Woordenboek, 2012